اونوقت تو می گی مادیات، سهمیه.... بذار از قول یکی خاطره ای رو برات بگم. عزیزی می گفت. جنگ تموم شده بود. و تفحص شهدا چند سالی بود شروع شده بود. یه روز از زیر خروارها خاک پیکر مطهر شهیدی رو پیدا میکنن. وقتی لباس ها پاره و پوسیده شده رو کنار میزنن تا اسکلت رو داخل کیسه ها بریزن روی قفسه سینه شهید دو تا کتاب " ادبیات " و " علوم " دبیرستان رو پیدا می کنن....
تو بگو! اینم نگران سهمیه ی دانشگاه بچه ش بوده؟؟؟؟ این خودش بچه بوده و ما امروز باید غبطه بخوریم که اون با نصف سن ما به کجا رسیده و چی رو فهمیده که اومده هم جهاد کنه هم تحصیل.. خودت بگو، آیا امثال من و تو امروز با هزار غر و لند ادامه تحصیل نمی دیم؟؟؟ اما اون نوجوون...! به درجه ای از عشق رسیده که من و تو امروز حتی اول راهش هم نیستیم. من و تو خیلی چیزها رو نمی دونیم. من و تو هیچ وقت نمی تونیم درک کنیم وقتی پدری بچه یک ساعتش رو توی دستاش می گیره وبعد از چند دقیقه له له می زنه و پرپر می شه، اونم به خاطر اینکه پدرش شیمیایی بوده و اونم از این نقل و نبات دشمن بی بهره نبوده، چه حالی داره. وقتی بچه رو می بره که خاک کنه ازش جواز دفن می خوان. میگه بابا این بچه همه ش یک ساعت زنده بوده، جواز دفن برای چی؟؟ اما اونا بازم زیر بار نمی رن و میگن برای ما مسئولیت داره. وقتی برمی گرده دکتر بیمارستان به خارج از کشور پرواز داشته و تا دو سه روزه دیگه برنمی گرده که جواز دفن رو صادر کنه، کلی خواهش و التماس هم به نتیجه ای نمی رسه! با جنازه ی بچه ی یه ساعته روی دستش خیابونا رو طی می کنه و اشک می ریزه. آخر سر ناچار با جنازه بچه ش برمی گرده خونه.....
**خب بقیه ش؟؟
*بغض امونم نمیده؟
**خواهش می کنم بگو
*بچه رو می بره و با قندانش می ذاره تو جایخی یخچال، و ساعت ها پای یخچال می شینه و گریه می کنه... من وتو می تونیم حالش رو درک کنیم. توی اون موقعیت می تونیم دووم بیاریم؟؟؟ ناچار توی باغچه خونه ش بچه یک ساعتش رودفن می کنه!!!
**اینی که گفتی حقیقت داره؟؟؟؟
*حقیقت محضه...
**اما... چطور میشه آخه... یه بچه شیمیایی....
*تن اون بچه پر از آبله بوده، خاک کردن بچه ش به کنار، چطور باید به زنش می گفته که چشم انتظار بچه ش و شوهرش بوده....